All good things come to an end.

De allerlaatste blog vanuit Engeland.
Onze tijd hier zit er bijna op. We moeten nog 3 dagen stage lopen en zaterdag zullen we in de ochtend richting Dover rijden, waar we dan om 12 uur de boot naar huis zullen nemen. Dan kan ik ’s avonds nog mooi met mijn jarige bolletje een taartje eten. Ik wilde dit eigenlijk geheim houden voor Luc, maar ik kon mijn mond weer eens niet houden haha.

Afgelopen week hebben we ons op stage bezig gehouden met ons validatieplan. We hebben allerlei vals-positieven reacties op bloed getest en ingepakt en ook allerlei variaties met verschillende substanties gemaakt die op bloed lijken. Voor de vals-positieven hadden we zoals ik al eerder vertelde een vals positieve reactie reactie voor zaad gekregen bij mierikswortel en rode kleurstof. Deze hebben we op zo’n 18 lapjes gepipetteerd en die lapjes hebben we ingepakt. Per 3 maanden gaan onze collega’s hier dan straks kijken of ze nog steeds een vals positieve reactie geven. Wanneer ze bijvoorbeeld na 6 maanden nog een positieve reactie geven wordt het een stuk interessanter. Met behulp van vals bloed, bruine saus, chocolade siroop, water en maïzena hebben we op allerlei manieren geprobeerd om zo goed mogelijk bloed na te bootsen. Wanneer mensen iets zien dat op bloed lijkt gaan ze hiermee aan de slag, om te voorkomen dat mensen gewoon maar aannemen dat iets bloed is en dit dan niet verder gaan testen, hebben we deze test ontwikkeld. Wanneer er op een plaats delict bijvoorbeeld overal spetters aanwezig zijn van bijvoorbeeld een combinatie van bruine saus en chocolade siroop en er personen hierop bloedspoor patroon analyse gaan uitvoeren, zou het kunnen dat iemand dan veroordeeld zou worden voor het doodslaan van een slachtoffer. Wanneer iemand er dus eigenlijk niks mee te maken heeft en per ongeluk met bruine saus heeft geknoeid, zou dit wel heel erg schadelijk zijn. Niet dat dit in de praktijk natuurlijk vaak voor gaat komen dat iemand op een plaats delict óók nog eens met allerlei substanties in de weer gaat, maar we moeten alle opties open houden. Deze test is dus vooral van belang dat je als forensisch onderzoek altijd eerst met zekerheid kunt zeggen dat een bepaalde substantie bloed is voordat je verder gaat met je onderzoek. Deze test is dus vooral om onderzoekers erop te attenteren dat niets is wat het lijkt. Wanneer mensen deze test dus gaan uitvoeren en uit gemakzucht maar meteen op het formulier invullen dat het bloed is, zullen ze dus een onvoldoende krijgen voor de uitgevoerde activiteiten, want het is geen bloed in dit geval.
Ook hebben we de vingerafdrukken eindelijk uitgeprint. Het had nog heel wat voeten in de aarde, want Lisa onze begeleider wilde graag dat de afdrukken 1:1 geschaald waren. Na heel veel proberen en zoeken op internet kwamen we erachter dat alleen photoshop toestaat om in deze verhouding te printen. Heather heeft dus snel een trial van photoshop gedownload en voilà, de afdrukken zijn 1:1 geprint. Het nadeel is nu wel dat we printen op een 10x15 blaadje en de afdrukken echt maar 3x3 zijn, er blijft dus een hoop witte ruimte over. Voor de volgende ronde vingerafdrukken zullen er dus foto’s met een grotere schaalverdeling gemaakt moeten worden, maar dat is voor ons niet meer aan de orde. Een vrouwtje dat de vingerafdrukken-afdeling bij de politie hier leidt is gekomen om het rapport te schrijven en is daar de hele dag mee bezig geweest. Een dag later stuurde ze ons het rapport op met de vraag of we er even naar wilden kijken. Niet heel negatief bedoeld tegenover haar, maar dit hadden wij zelf (ondanks ons gebrekkige Engels op het gebied van schrijven) 100x beter kunnen doen. We hebben haar dus ook een flinke mail terug gestuurd met een hoop opmerkingen. Morgen komt ze naar kantoor om het erover te hebben, dus hopelijk komt er dan een wat professioneler rapport uit!
Verder hebben we gisteren de laatste mappen ingevoerd in het archief en alle oude rommel samen met een manusje van alles wat hier af en toe rondloopt weggegooid. In de stromende regen stonden we oude, verrotte archiefkasten in en op zijn bus te laden. We zaten we onder tot boven onder de modder, maar we hebben wel gelachen. Zoals mijn schoonmoeder zou zeggen: we hebben een autistische schuur nu! Het voelt wel goed om de schuur in te kijken en te zien wat we daarin daadwerkelijk bereikt hebben. Alles wat we op het lab doen is natuurlijk wel meer studiegerelateerd en belangrijker, maar daar zie je zo 1,2,3 de vorderingen de we hebben gemaakt niet.
Ook hebben we gisteren een gesprek met Lisa gehad. Lisa vindt het verschrikkelijk jammer dat we vrijdag onze laatste dag hier hebben en zou ons heel graag hier houden. Daarom heeft ze ons een afstudeerstage en een baan daarna bij dit bedrijf aangeboden. Of we daar in ieder geval over na willen denken. Een afstudeerstage is iets wat ik zeker in mijn achterhoofd ga houden, maar een baan is iets waar ik natuurlijk niet zomaar ja op ga zeggen. Ik voelde me wel heel blij en trots op überhaupt zo’n aanbieding te krijgen, dat geeft me wel een gigantisch goed gevoel over wat ik gedaan heb de afgelopen 20 weken. Maar hier gaan werken, betekent natuurlijk ook alles en iedereen achter laten in Nederland.

Genoeg over stage nu, we hebben natuurlijk ook nog ons laatste weekend in Engeland gehad.
Vrijdagavond was het weer vroeg bedtijd, want zaterdag gingen we weer een dagje met het vliegtuig op pad. Dit keer vlogen we vanuit Southampton wat echt een verademing was. Dit was maar een half uurtje rijden en we konden zo onderhand recht voor het vliegveld heel goedkoop parkeren. We vlogen om half 9, maar we hoefden op deze manier pas om half 7 ons bed uit!
Omdat er zou weinig mensen met de vlucht mee zouden gaan, hadden ze een kleiner vliegtuig ingezet. Ik denk dat er iets van 40 mensen mee konden en zelfs dit vliegtuig was nog niet eens voor de helft gevuld. Wel grappig om mee te maken, het was echt zo’n propeller-vliegtuigje met maar een stewardess. Het was zelfs van belang wie waar ging zitten zodat het gewicht goed in evenwicht zou zijn haha. Na nog geen 40 minuutjes vliegen arriveerden we om kwart over 9 al op het vliegveld van Guernsey. Wanneer je binnen de UK vliegt hoef je niet door de paspoortcontrole, dus gaat het verlaten van het vliegveld al een stuk sneller. Omdat we nu ook maar met zo’n 15 man waren was het dus ook niet lang wachten om het vliegtuig uit te kunnen en als je dan ook nog zonder bagage reist, sta je binnen 5 minuten buiten. We pakten de bus naar St. Peter Port, de hoofdstad van Guernsey en onderweg werden we al helemaal verliefd op dit eiland. De wegen zijn er wel ontzettend smal, waardoor de bus soms amper de bocht kan nemen en wanneer er een tegenligger komt, moet een voertuig zowat in zijn achteruit de hele straat door om elkaar een stukje verder te kunnen passeren. De bussen rijden op Guernsey behoorlijk vaak en goed op tijd en kosten per ritje dat je maakt 1 pond. Omdat we graag ook wat van het eiland wilden zien besloten we richting Little Chapel te gaan lopen, na een behoorlijk lang tochtje van zo’n 1 heuvel op en heuvel af kwamen we dan eindelijk bij Little Chapel aan. Little Chapel schijnt de kleinste kapel ter wereld te zijn (er passen maximaal 8 mensen in, maar toen ik erin stond vroeg ik me af waar die 8 mensen dan zouden moeten blijven) en is helemaal gemaakt van schelpen en scherven. Superleuk en schattig om te zien. Helaas was dit kapelletje een beetje in aan het zakken en stond het in de steigers om te renoveren. Weg superschattig gevoel haha. Na toch wat foto’s gemaakt te hebben namen we de bus terug naar St. Peter Port en hebben we daar in een ouderwets eetcafé geluncht. Daarna hebben we bij het busstation gevraagd waar welke bus we konden nemen om zo snel mogelijk naar de kliffen te kunnen. We hadden toen nog zo’n 4 uur voordat we weer terug zouden moeten vliegen. De beste man stuurde ons naar Jerbourg en daar hebben we echt ontzettend mooie kliffen gezien. We klommen en klauterden over allerlei stenen om het mooiste uitzicht te krijgen en de mooiste foto’s te kunnen maken, dit was echt genieten. Helaas konden we er maar een uurtje van genieten, want we hadden onze vlucht terug die we moesten halen. Jammer, maar helaas, we hadden hier nog wel uren kunnen blijven ronddwalen. Na weer een mega kort vluchtje in weer een mini vliegtuig stonden we om 8 uur alweer in ons huisje in Basingstoke voor de deur. Echt tof om eens niet nog 1,5 uur naar huis te hoeven rijden en na een lange dag fijn om tijd naar bed te kunnen.

Zondag voelde ik me echt zwaar beroerd waardoor ik de hele dag in bed doorgebracht heb. Dat was een iets minder leuke afsluiting van onze laatste zondag in Engeland helaas.

Nu staat de rest van de week nog in het teken van laatste keren. Morgen gaan we voor de laatste keer bij Jamie’s Italian eten, donderdag ga ik voor de laatste keer naar de Disneystore en vrijdag hebben we onze laatste stage-dag. Donderdagmiddag heeft Lisa voor ons een afternoon tea georganiseerd om ons te bedanken. Al onze collega’s zullen voor lekkere dingen zorgen en we gaan de hele middag achterlijk veel eten waarschijnlijk. Langzaam zijn we ook al een beetje begonnen met inpakken, want we hadden al niet weinig bij, maar in de loop der tijd hebben we ook nog genoeg spullen bij verzameld. Toch kan er meer in mijn Citroën C1 dan op het eerste gezicht lijkt en hopelijk gaat dat dit keer ook blijken. Over 4 nachtjes slapen kom ik weer thuis, dus ik zie jullie allemaal snel! Mijn volgende en laatste blog zal vanuit Nederland komen, waar ik nog zal vertellen over de laatste dagen en mijn thuiskomst. Ik wil bij deze iedereen alvast bedanken voor al jullie leuke, lieve en grappige reacties op mijn blog. Ik heb deze blog natuurlijk voor mezelf als herinnering geschreven, maar mega tof om te horen en lezen dat mensen zo met je meeleven!
CHEERS AND GOODBYE!
Oh en dit woord wil ik nog graag als afsluiter gebruiken, want dat heb ik hier geleerd en dat gebruik ik nu echt te pas en te onpas: NO PROBS!